My little paradise..

Nie zaznałam w życiu większego bólu jak ten kiedy musiałam uśpić i pożegnać swojego ukochanego przyjaciela.. po 17 latach bycia przy mym boku. Serce pękło mi na milion kawałków. Wiesz co jest w tym wszystkim najgorsze? Powroty do domu.. do Polski.. już nie będą takie same. Sama myśl o ostatnich chwilach, o tym jak bardzo cierpiał a my ciagle miałyśmy z mamą nadzieję, że wyliże się z tego, że przeżyje ten atak psów. Tak. Zaatakowały go dwa psy, które były na smyczach. A właściciel ponoć nawet nie reagował jak one nim szarpały.. próba ratowania go przez moją mamę i natychmiastowe wyjście z pracy by udać się do weterynarza.. uratowało go to tylko na tydzień.. dzień po tym zdarzeniu przyleciałam do Polski. I mimo leków jego stan pogarszał się z dnia na dzień. Przestał jeść, próbowałyśmy go karmić, poiłyśmy go przez strzykawkę. Z kolejnym dniem przestawał  chodzić, tracił na wadze w ekspresowym tempie. Zataczał się. Doszło do tego ze przestał wychodzić ze swojego pudełka, tylko leżał. Nie miał już sił nawet trzymać główki w górze, o samodzielnym staniu na łapkach nie wspomnę. Decyzję o ukróceniu jego męki podjęłyśmy z mamą ostatniego wieczoru mojego pobytu w w Polsce. Kiedy zaczął już robić pod siebie a każda próba napojenia go kończyła się jego cichym jęczeniem.. łzom nie było końca. Przepłakałam cały wieczór, całą noc. Nastał ranek. Z oczami jakby mnie ktoś pobił, zawiozłyśmy go do weterynarza. Uwierz mi, sam widok cierpiącego pupila sprawia Tobie taki ból serca ze nie potrafisz nic zrobić. Paraliżuje Cię. Gdy było już po wszystkim, przełożyłyśmy go do pudełka i pozwoliłam mamie się z Nim ostatni raz pożegnać po czym zabrałam go do babci na wieś gdzie uznałam, że nigdzie nie będzie mieć takiego spokoju jak tam. Cała drogę beczałam tak bardzo ze ledwo widziałam na oczy a miałam do przejechania prawie 30 km. W momencie kiedy dotarłam na miejsce, tata już czekał z miejscem wykopanym tuż za babci domem. Nikomu nie życzę takiego bólu.